Fakt posiadania kanonicznie erygowanego domu zakonnego oraz ciągły rozwój liczebny Zgromadzenia wymagał zastąpienia funkcji przełożonego regionalnego wyższą formą organizacyjną, która ułatwiałaby funkcjonowanie formującej się dopiero grupy misjonarzy. Podstawą do przeprowadzenia tych zmian była IV Kapituła Generalna Towarzystwa Chrystusowego, która odbyła się latem 1968 roku. Jedna z głównych jej uchwał dotyczyła podziału Zgromadzenia na wiceprowincje. Nastąpiło w ten sposób zmodyfikowanie ustawy z 1932 roku dotyczącej okręgów, albo raczej regionów mających obejmować pewną liczbę placówek poza granicami kraju. Rok 1968 stał się więc początkiem istnienia wiceprowincji północnoamerykańskiej. Na jej czele stanął ks. Wojciech Kania zatwierdzony na to stanowisko 6 sierpnia 1969 roku. Miał on do pomocy radę złożoną z zastępcy wiceprowincjała ks. Józefa Smyczyka i ekonoma wiceprowincji ks. Konrada Urbanowskiego. Siedzibą tego zarządu stał się dom zakonny w Warren. W tym czasie wiceprowincja liczyła 16 księży i 2 braci.

Osiągnięcia tej młodej jednostki organizacyjnej zgromadzenia chrystusowców dały podstawę do przekształcania jej w prowincję. Erygował ją przełożony generalny Towarzystwa Chrystusowego ks. Czesław Kamiński w dniu 2 lutego 1978 roku, na mocy uprawnień udzielonych reskryptem „Ad instituenda experimenta” z dnia 4 czerwca 1970 roku, w myśl uchwał VI Kapituły Generalnej. Prowincja przyjęła za swoją patronkę Matkę Bożą Królową Polonii Zagranicznej. Należeli do niej wszyscy członkowie Towarzystwa Chrystusowego pracujący i przebywający na terenie Stanów Zjednoczonych i Kanady. Powyższy akt zakończył proces prawnego formowania się opisanej jednostki administracyjnej zakonu, otwierając jednocześnie możliwości dalszego, jeszcze skuteczniejszego działania. Prowincja nie zaprzepaściła tej szansy, bo już w następnym roku założony został nowy dom zakonny w Oshawa w prowincji Ontario w Kanadzie.